Tessa de Kom: recap gevecht tegen Seina in Tokyo

Helaas geen winst. Seina is een goede en sterke vechter. Eigenlijk mag je ook niks anders meer verwachten op dit niveau. De wedstrijd was redelijk close, maar Seina kwam goed door met harde rechtse directe stoten. Wij denken dat die vooral het verschil hebben gemaakt, waardoor ze de wedstrijd gewonnen heeft.

Het gewicht van deze wedstrijd was iets zwaarder als op wat ik normaal vecht. De wedstrijd was op 54kg en normaal vecht ik op 52kg. Je zou zeggen die twee kilo maakt niet heel veel uit, maar op dit gewicht en niveau voel je dit wel. Dit wil ik niet als excuus gebruiken laat dat duidelijk zijn! Maar je voelt het wel.

Wat voor mij vooral gek of lastig was, is dat ik normaal gesproken best wel een strenge weight cut moet doen en dat was nu niet het geval. Ik moest wel wat afvallen natuurlijk, maar een stuk minder. Die laatste twee kg zijn namelijk meestal het lastigste. Nu kon ik in de week voor de wedstrijd ongeveer alles eten, omdat ik al op gewicht was. Ik moest zelfs af en toe wat extra eten, omdat ik te licht werd. Normaal is de laatste week nog strenger, waardoor je een soort focus krijgt. Dat miste ik deze keer heel erg. Maar het was een goed leermoment.

Ondanks het gewicht is Seina natuurlijk ook gewoon een hele goede vechtster. Het plan dat wij hadden bedacht heb ik redelijk uitgevoerd, maar door de goede directe stoten lukt het mij niet om dit volledig uit te voeren zoals we van te voren hadden bedacht.

Na de wedstrijd terug gekeken te hebben denk ik dat de eerste ronde het dichtst bij elkaar lag. Maar tijdens de wedstrijd voelde dit helemaal niet zo. Het voelde alsof ik niks had in te brengen en dat alles fout ging. Toen ik naar de hoek kwam na de ronde, zei mijn trainer dat er een tandje bij moest. Dit wilde ik heel graag, maar eigenlijk ging de tweede ronde nog minder goed. Het was volgens mij zelfs de minste ronde van mijn kant. Na deze ronde was mijn trainer dan ook wel een beetje boos. Niet alleen hij trouwens, van mijn gezicht was ook geen gezelligheid meer te zien. De derde ronde ging ik er nog vol in en heb ik alles gegeven. Deze ronde lag ook redelijk dicht bij elkaar, misschien heb ik deze ronde wel gekregen dat weet ik niet. Maar één ronde is natuurlijk niet genoeg om te winnen.

Buiten de wedstrijd om is er natuurlijk veel meer gebeurd. Bijvoorbeeld de weging met een persconferentie. Ik vind dit vaak een beetje overdreven, maar wel heel leuk om dan de andere vechters te zien en te spreken. Er waren ook andere vechters uit Nederland mee deze keer. Ahmed Akoudad, Victor de Koning en Petru Morari kende ik al, want zij hebben hetzelfde management als ik (Kickboxing Fearless). Daarnaast heb ik ook Zakaria Zouggary en Abraham Vidales ontmoet. En heb ik met Chad Colins en Petch Panomrung gesproken. Hen had ik vorig jaar al ontmoet toen we in Japan waren. Ik vind het echt super tof en een eer dat ik in dezelfde ring als deze grote namen en echt bizar goede vechters mag staan. De andere vechters die uit Japan komen heb ik niet echt gesproken. Veel van hun spreken niet goed Engels dus dan is het lastig om met hen te communiceren.

In Japan is de ‘fan-cultuur’ heel anders als in Nederland. De mensen laten veel meer hun waardering zien dat je daarheen bent gekomen en komt vechten. Niet alleen de toeschouwers, maar ook de organisatie zelf is erg blij dat je er bent. Ik voel altijd veel waardering door deze mensen.

Voor de wedstrijd ging ik samen met mijn trainer Ernst nog wat wedstrijden kijken. We zaten gewoon in het publiek, maar ik had het gevoel dat er mensen naar ons aan het kijken waren ofzo. Op een gegeven moment kwamen er wat mensen naar ons toe en vroegen of ze met me op de foto mochten. Daarna kwamen er nog een paar mensen dit vragen. Ik denk dat zij het eerst niet durfde te vragen, maar toen ze zagen dat de anderen het deden durfden ze toch wel.

Ik vind het altijd erg leuk als mensen dit vragen. Wel voelt het een beetje gek, dat mensen met mij op de foto willen. Maar dit is wel een situatie dat je je gewaardeerd voelt.