Op kerstdag vond de vierde editie van Glory Rivals plaats in Tokyo, in het legendarische Ryōgoku Kokugikan National Sumo Arena. Zes vechters van Glory en Enfusion namen het op tegen zes vechters van de Japanse kickboxing organisatie RISE. Om dit event live te zien moest je wel relatief vroeg voor de buis zitten, het begon om 10:30 Nederlandse tijd (18:30 in Japan).
De fight card was vrij gelijk aan elkaar, met aan het einde van de avond geen knockouts en alleen maar één knockdown. Dat was de verdienste van de Nederlandse Tessa de Kom, die vocht tegen Manazo Kobayashi. Desondanks was het een vermakelijke reeks partijen, waarbij de wereld voor de vierde keer te zien kreeg hoe kickboxers van verschillende promoties met elkaar te vergelijken zijn. Uiteindelijk is er natuurlijk maar één kickboxing wereld, zoals er ook maar één vechtsportwereld is. Wat dat betreft is Glory Rivals een interessant concept wat zeker de moeite waard is om te kijken.
Blijf doorlezen voor onze recap van de avond.
Blauwe hoek: Tessa de Kom (22jr) · 1.63m · 50.8kg · 14-1-1 (0 KO)
Rode hoek: Mazano Kobayashi (26jr) · 1.58m · 51.5kg · 17-4-4 (3 KO)
Bij de opkomst van Tessa Kom kon je goed zien dat ze onder grote druk stond. Echter, toen de bel ging om de start van de eerste rond in te luiden zette ze haar game face op en maakte ze het zeer moeilijk voor Kobayashi. Dit was een gevecht tussen kampioenen, namelijk die van Enfusion (De Kom) en RISE (Kobayashi). Er was natuurlijk geen sprake van een titelgevecht, maar dat weerhield beide dames er niet van om er een serieuze partij van te maken.
In de eerste ronde zette De Kom meteen druk op Kobayashi with goed uitgevoerde en harde combinaties. Dit resulteerde uiteindelijk in de enige knockdown van de avond, via een rechterhoek tijdens een counter. Kobayashi had 8 seconden nodig om te herstellen, waardoor De Kom bijna haar eerste winst middels KO te pakken had.
In de tweede ronde ging het meer gelijk op aangezien Kobayashi vanwege die knockdown geen andere keus had dan proberen de resterende twee rondes te winnen, zodat ze op zijn minst een gelijkspel eruit kon slepen. De Kom weerstond de druk uitstekend en was in staat om haar eigen combinaties eruit te gooien, inclusief een flying knee. Alsnog leek het erop dat deze ronde gewonnen was door Kobayashi. We zullen het nooit weten echter, aangezien het juryoordeel vanavond steeds pas aan het einde wordt bekendgemaakt, waarbij het dan gaat over alle punten over drie rondes.
In de laatste ronde gingen beide vrouwen vol in de aanval. Kobayashi had volgens de live statistieken op dit moment de meeste klappen laten landen, namelijk 68 om 57. Het bleef echter gelijk op gaan en uiteindelijk won De Kom op basis van punten. Een geweldige prestatie, gezien haar jeugd en de grotere hoeveelheid ervaring van Kobayashi. Van De Kom gaan we meer zien komende tijd.
Juryoordeel: winst voor De Kom (unaniem besluit)
Blauwe hoek: Chadd Collins (27jr) · 1.77m · 63.2kg · 54-18-2 (25 KO)
Rode hoek: Hiroki Kasahara (23jr) · 1.74m · 63.5kg · 29-4-1 (12 KO)
De Australiër Chadd Collins is de huidige WBC Muay Thai lichtgewicht wereldkampioen en een gelouterde veteraan. Zijn tegenstander en Shootboxing lichtgewicht kampioen Hiroki Kasahara is ook bepaald geen beginner. Op 23-jarige leeftijd heeft hij al een heleboel ervaring opgebouwd.
De strijd begon met een zeer vermakelijke eerste ronde waarin beide vechters echt aan elkaar gewaard waren. Er werden een hoop trappen uitgedeeld, met name door Collins. Kasahara kon alsnog de druk erop houden, waarbij hij Collins achteruit dreef. Uiteindelijk leek de Australiër de ronde krap gewonnen te hebben.
In de tweede ronde was er weer een hoop actie, waarbij Kasahara eigenlijk te afwachtend was. Collins liet zien een intelligente vechter te zijn die continu aanvallen op verschillende hoogtes uitvoerde. Zij Muay Thai achtergrond was ook overduidelijk te zien, met een hoop harde trappen.
De laatste ronde begon met een overtreding van Collins, die eigenlijk iets doorsloeg in het toepassen van Muay Thai technieken. Hij gebruikte een elleboog, wat natuurlijk een no go is bij kickboxing. Hiervoor kreeg hij een officiële waarschuwing/gele kaart, waardoor hij echt aan de bak moest om de bijbehorende puntenaftrek weg te poetsen. Jammer want net stond hij echt duidelijk voor. Zodoende werd het alsnog een echte knokpartij waarin Kasahara goed meedeed, al was het uiteindelijk voor de Japanner net niet genoeg.
Juryoordeel: winst voor Collins (unaniem besluit)
Blauwe hoek: Ilias Banniss (25jr) · 1.74m · 62.5kg · 32-6-2 (12 KO)
Rode hoek: Taiju Shiratori (26jr) · 1.82m · 65kg · 24-9-1 (11 KO)
Vooraf aan Shiratori's entree was het even tijd voor over the top kerstsfeer, compleet met glamour meisjes in kerstpakjes en Mariah Carey's klassieker All I want for Christmas is you. Gelukkig voor ons ging al vrij snel daarna de muziek over in harde Japanse metal muziek en klopte het weer. Shiratori kwam op in een lekker fout glitterpak inclusief cape wat eerder aan WWF deed denken dan aan kickboxing. Het blijft entertainment natuurlijk. Goed om te weten: Shiratori is eigenlijk een Muay Thai fighter, met ook nog een glorierijke loopbaan bij de Japanese MMA-organisatie Rizin, waar hij nu de huidige bantamgewicht kampioen is.
De Nederlandse Marrokkaan Elias Banniss is Shiratori's tegenstander. Hij vervangt Abdellah Ezbiri die vanwege een blessure moest afhaken. Banniss had hierdoor alleen maar een week voorbereidingstijd. Achteraf gezien is het daarom extra indrukwekkend wat hij vanavond heeft laten zien.
De allereerste lowkick van Shiratori schopte Banniss letterlijk onderuit en op de grond, al moet er gezegd worden dat Banniss op dat moment niet helemaal in balans was. Hij herpakte zichzelf snel en toonde daarop zijn lichtvoetigheid en snelheid. Wat hem niet help echter is dat hij bijna 3 kilo lichter was dan Shiratori, en bijna 10 centimeter korter. Dat maakt toch een hoop uit. De Japanner kon daarom aan het einde van de eerste ronde Banniss gemakkelijk in de hoek krijgen.
In de tweede ronde zag je dat Banniss echt moest komen om zichzelf terug in de wedstrijd te knokken. Helaas kreeg hij ook meerdere trappen in het kruis te verduren, terwijl de scheidsrechter het eigenlijk maar liet gebeuren. Op dat moment had Banniss iets meer klappen kunnen landen dan Shiratori. Uiteindelijk kreeg de Japanner toch weer de overhand en toonde zich een een getalenteerde bokser.
De laatste ronde had Banniss alsnog vaker Shiratori geraakt dan andersom, al had laatstgenoemde overduidelijk meer impact. Niet verrassend natuurlijk gezien het lengte- en gewichtsverschil. Banniss deed echter alles wat hij kon en vocht als een leeuw. De wedstrijd eindigde met twee moegestreden vechters, waarbij Shiratori uiteindelijk op punten de winnaar werd.
Juryoordeel: winst voor Shiratori (unaniem besluit)
Blauwe hoek: Kosei Yamada (30jr) · 1.70m · 65kg · 15-2-0 (9 KO)
Rode hoek: Petchpanomrung "Petch" Kiatmookao (27jr) · 1.71m · 62.5kg · 168-38-3 (27 KO)
Kosei Yamada is de regerend super lichtgewicht kampioen van Rise en getuige zijn fight record een echte knockout artist. Normaal gesproken zou hij een afschrikwekkende tegenstander zijn, maar dit keer trof hij een veel grotere vis als tegenstander. Namelijk de extreem ervaren Petch, die meer dan tweehonderd wedstrijden heeft gevochten, met 168 winstpartijen. Op het moment is hij tegelijkertijd vedergewicht kampioen bij zowel Glory als RISE. Een historische prestatie. Vanavond is zijn afscheidspartij, die hij uiteraard extra graag zou willen winnen. Ga d'r maar aanstaan als Yamada.
Nauwelijks verrassend domineerde Petch dan ook de eerste ronde, waarbij hij snoeiharde trappen uitdeelde. Helaas raakte één daarvan Yamada in het kruis. Na wat tijd te krijgen om te herstellen kwam de Japanner echter goed terug in de wedstrijd, waarbij duidelijk werd dat hij beschikte over een goede verdediging en snelle counters. Die had hij dan ook nodig. In de tussentijd was Petch een Muay Thai showcase aan het geven, inclusief klassieke gevechtshouding met het gewicht vooral op het achterste been. Overigens stond hij in south paw, oftewel met het rechterbeen voor. Petch staat hierom bekend, inclusief zijn trappen met het achterste linkerbeen, al kan je zelfs wanneer je die weet te verdedigen weinig doen aan de schade die dat veroorzaakt. Yamada blijft echter volhouden.
In de tweede ronde hielden beide vechters niets achter en deelden harde combinaties uit afgewisseld met een hoop clinching. Petch was de menselijke bulldozer (of terminator?) die continu keiharde knietjes en trappen op alle hoogten eruit gooide, terwijl hij Yamada letterlijk en figuurlijk alle hoeken van de ring liet zien. Op een gegeven moment was Petch iets te enthousiast en vloog hij hierbij zelf bijna uit de ring. Yamada verdient echt respect voor hoe hij deze constante aanslag onderging en maar terug bleef komen met zijn eigen aanvallen op hoge snelheid. Petch kon dat overduidelijk waarderen en was zichtbaar aan het genieten van de partij. Eigenlijk zaten we naar een soort vriendschappelijke sparringspartij te kijken, al ging het er dan wel harder aan toe dan bij sparren gebruikelijk is.
De laatste ronde kreeg het publiek opnieuw waar voor zijn geld, waar naast harde klappen je ook wat technische hoogstandjes zag, zoals een gesprongen hoge trap van Yamada. Petch bleef dominant, maar het ging wat te ver om Yamada als de underdog te zien. Daarvoor was hij zelf te goed bezig. Uiteindelijk kon je wel zien dat zijn rechterarm en schouder behoorlijk beschadigd waren door alle trappen van Petch's linkerbeen. Hierdoor kon Yamada eigenlijk nauwelijks een rechterhoek gebruiken.
Juryoordeel: winst voor Petch (unaniem besluit)
Blauwe hoek: Stoyan Koprivlenski (28jr) · 1.80m · 70kg · 18-6-0 (6 KO)
Rode hoek: Kaito Ono (25jr) · 1.80m · 69.5kg · 48-6-1 (21 KO)
De Bulgaar Stoyan Koprivlenski is de nummer één uitdager in Glory's lichtgewicht divisie en traint bij legendarische trainer Mike Passenier. Zijn tegenstander is Kaito Ono, de voormalige lichtgewicht kampioen van Shootboxing.
Koprivlenski begon de eerste ronde zeer goed, waarbij hij Ono vaak en hard raakte. Als publiek kreeg je op dit moment het gevoel dat het makkelijke winstpartij voor de Bulgaar zou gaan worden. Echter, Ono speelde een meer tactische spelletje en koos zijn momenten zorgvuldig om punten te pakken met technische precisieaanvallen. Koprivlenski deed in ieder geval een stuk meer schade. In de laatste minuut van de ronde deed Ono wat meer terug en werd het een gelijkwaardig gevecht.
In de tweede ronde bleef het gelijk opgaan en leek geen van de vechters de overhand te hebben. Hier waren echt twee verschillende stijlen te zien: hard vs technisch. Koprivlenski liet ook duidelijk de invloeden van de Nederlandse school zien, waarbij zijn combinaties regelmatig werden afgesloten met een lowkick om Ono af te matten.
De laatste ronde was niet heel erg anders dan de tweede. Gelukkig was er voor de neutrale kijker een hoop actie, anders was dit toch wel een beetje een saaie partij. Aan het eind van de wedstrijd werd Ono als winnaar uitgeroepen, waar je eigenlijk wel je vraagtekens bij kan zetten. Dat vond de jury blijkbaar ook, omdat alleen bij deze partij vanavond er sprake was van een split decision. Het kon echt beide kanten op. Wat dat betreft was het thuisvoordeel voor Ono moeilijk te ontkennen.
Juryoordeel: winst voor Ono (verdeelde beslissing)
Blauwe hoek: Serhii Adamchuk (32jr) · 1.74m · 64.8kg · 40-13-0 (15 KO)
Rode hoek: Kento Haraguchi (24jr) · 1.75m · 64.8kg · 22-3-1 (14 KO)
Het main event van vanavond was een partij met Glory voormalig vedergewicht kampioen Serhii Adamchuk, een 32-jarige veteraan die eveneens rechtenstudent is en na zijn vechtcarrière advocaat wil worden. In het verleden heeft hij slijtage wedstrijden gevochten in de lichtgewichtdivisie met Robin van Roosmalen en Petch, de huidige lichtgewichtkampioen van zowel Glory als RISE die vanavond ook heeft gevochten. In die hoedanigheid heeft Petch het leven van Adamchuk's tegenstander Kento Haraguchi eveneens zuur gemaakt. Beide vechters hebben in totaal gezamenlijk vijf keer van Petch verloren.
Haraguchi vocht vandaag in een bijzondere broek, wat leek op een glitterversie van een Schotse kilt. Adumchuk vocht als south paw, oftewel met rechtervoet voor, wat normaal gesproken zeldzaam is maar vanavond hebben we aardig wat vechters dat zien doen. De Oekraniër begon de eerste ronde energiek en hield de druk op Haraguchi. Tegen het einde van de ronde ging het echter al meer gelijk op terwijl beide vechters nog niet echt vol aan het gaan waren. De Japanner stond wat betreft rake klappen op dit moment net iets voor.
De tweede ronde was eigenlijk wat zaai, waarbij het heel erg opviel dat Adamchuk vrij passief en zelfs wat angstig aan het vechten was. Hij was overdreven aan het ontwijken en veel achteruit aan het lopen. Al met al leek de Oekraniër niet lekker in zijn vel, wat ook heel begrijpelijk is gezien de oorlogssituatie in zijn thuisland, waar hij zelf ternauwernood met veel moeite het land uit kon vluchten.
De derde ronde werd zodoende een do or die-moment voor Adumchuk. Hij had nu echt een KO nodig om op zijn minst een gelijkspel uit het vuur te slepen. Dat was een moeilijke opgave, omdat sinds hij bij Glory heeft getekend maar één partij met een KO had gewonnen. Uiteindelijk werd het hem dan ook niet en won Haraguchi vrij gemakkelijk de wedstrijd. Voor een main event viel de partij dus eigenlijk behoorlijk tegen. Ook bleef Adamchuk's signature move uit die hij bijna elk gevecht gebruikt, de Rolling Thunder (zoek maar eens op YouTube). Die hadden we nog graag gezien.
Juryoordeel: winst voor Haraguchi (unaniem besluit)
.jpeg)
