Steeds vaker wordt er door vechters binnen de martial arts van discipline gewisseld. Verschillende redenen liggen hieraan ten grondslag. Het kan zijn dat alles is gewonnen dat er simpelweg te winnen viel, zoals je misschien kunt zeggen over de Ierse MMA vechter Conor McGregor, die een bokspartij vocht tegen de meest succesvolle atleet ooit: Floyd Mayweather. Of van de Nederlandse Lucia Rijker, die de switch maakte van kickbokser naar bokser en haar carrière afrondde met nul keer verlies. 

Maar soms liggen er ook financiële overwegingen aan zo’n beslissing om te switchen ten grondslag. Dit kun je misschien zeggen over diezelfde McGregor die naar verluidt tientallen miljoenen in zijn zak kon steken na zijn tot nu enige gevecht in het boksen. Bij de UFC, ‘s-werelds meest bekende en prestigieuze MMA bond en waar McGregor bij was aangesloten, verdienen vechters aanzienlijk minder. Ook spelen frustraties over de spelregels van de sport soms mee in de overweging de overstap naar een andere tak te maken. Hierover later meer.

Binnen Nederland maken jonge atleten ook steeds vaker de overstap naar de MMA. Recente voorbeelden hiervan zijn bijvoorbeeld Jason Wilnis, voormalig wereldkampioen kickboksen bij Glory, en nu uitkomend voor KSW in het MMA. Wilnis verloor onlangs nog zijn gevecht en is op dit moment herstellende van een gebroken vinger. Een ander voorbeeld is één Nederlands karateka talent om in de gaten te houden: Tyrell Ilaria. Hij heeft afgelopen jaar de switch gemaakt. Onlangs had Warrior Code de mogelijkheid om met hem te spreken.

Ilaria moet over een week in Gelsenkirchen, Duitsland, aantreden voor zijn eerste officiële debuut in het MMA tijdens GMC OlympiX 112. Hij wordt getrained door Orlando Prins van Root MMA, nadat hij 10 jaar lang aan karate heeft gedaan en participeerde in toernooien georganiseerd door de International Budo Federation (IBF). Hij heeft daar op nationaal en Europees niveau altijd zeer constant gepresteerd. Ilaria heeft 5 Nederlandse IBF-kampioenschappen op zijn naam staan en ook bij het Europese kampioenschap in Polen waar hij in 2019 deelnam liet hij zien met de top mee te kunnen draaien. 

Een pionier in zijn familie

Ilaria begon op zijn 9e met karate en was de pionier binnen zijn familie wat betreft het ontdekken van de vechtsporten. Nadat Ilaria de film Karate Kid had gekeken was hij voorgoed verknocht aan de sport en wilde niets anders dan aansluiten bij een lokale club. Hij wist zijn ouders te overtuigen om contact op te nemen met een lokale karateclub. Het werd Dojo Kokoro, geleid door shihan Raymond Brouwer von Gonzenbach. Tyrell kon direct aansluiten. Binnen een jaar begon Ilaria al mee te draaien aan de zijn eerste toernooien. Zijn talent was onmiskenbaar en totdat hij op zijn 12e de overstap maakte naar de senioren had hij volledig de wind in de zeilen.  

Hij ruimde min of meer iedere tegenstander die op zijn weg kwam uit de weg. Maar toen hij de overstap maakte naar de hogere leeftijdsklasse gebeurde er iets. Tyrell moest uitkomen tegen een 17 jarige jongen die hem flink de oren heeft gewassen. Zijn zelfvertrouwen liep een dusading flinke deuk op dat hij op dat moment helemaal klaar was met sport en geen wedstrijden meer wilde vechten. Ilaria zou ongeveer 1.5 jaar lang geen partij vechten maar ging wel door met trainen. Ook in de wedstrijdgroep bij zijn lokale gym. Zijn talent en drive waren onmiskenbaar maar verwoede pogingen van zijn senpai en mentor Ennio gedurende dat jaar om toch weer wedstrijden te overwegen liepen op niks uit: “Mentaal was het een te hoge berg om bovenop te komen”, zoals Ilaria zelf op die tijd terugkijkt.

Zoals het een goede senpai die zijn studenten door en door kent betaamd wist Ennio de vinger op de zere plek te leggen bij zijn protégé. Zoals hierboven beschreven wist Ilaria eigenlijk alleen maar hoe het voelde om te winnen. Tegenslag en verlies maakten geen deel uit van zijn vocabulaire. Totdat hij die ene 17e jarige jonge tegenkwam. Het was, zoals dat in het Engels heet, “a lesson in humility”. Ennio heeft hem toen uitgelegd dat een momentopname in je carrière niet bepaald wie jij als vechter bent en waar je voor staat. Ilaria moest leren om te leren van zijn fouten en daar het positieve uit te halen. De uitkomst van het gevecht is net zo belangrijk als de voorbereiding en training die er aan vooraf gaat.

Dit bewustzijn bij Tyrell, het feit dus dat je kunt winnen en verliezen, en dat allebei met opgeheven hoofd kunt doen, zorgde ervoor dat er nogal een zware mentale last bij hem afviel. Dit gaf hem nog meer motivatie om nog harder te trainen.

Het lukte Tyrell uiteindelijk om genoeg moed te verzamelen en toch weer in de ring terug te keren. En, inderdaad, deze keer ging het wel goed. Hij won en wat volgde waren vele succesvolle jaren in de sport waarin hij dus die 5 Nederlandse titels wist binnen te slepen. 

De move die er aan zat te komen

Tyrell werd meegenomen door zijn mentor naar de Europese kampioenschappen die indertijd in Polen werden georganiseerd. Hoewel deze misschien niet helemaal verliepen zoals hij had gedroomd, lukte het Tyrell om toch ruim binnen de top 10 te eindigen. Er dus genoeg potentie voor Tyrell om op door te bouwen maar toch bekroop hem toch het gevoel dat zijn motivatie om nog langer door te gaan met de sport aan het afnemen was. Hier waren, zo blijkt, verschillende redenen voor.

Ten eerste, sportief. Ilaria deed zelf aan semi-contact wat betekent dat, hoewel het een vechtsport is, je jouw tegenstander niet expres pijn mag doen. Hoewel je er niet op uit bent je tegenstander bewust een blessure of ander letsel aan te brengen klinkt dit natuurlijk enorm tegenstrijdig. Het is een vechtsport en daarbij hoort contact. Een bekend voorbeeld waar dit misging is de Olympische finale Karate in 2021, waar een van de vechters werd gediskwalificeerd vanwege het te hard uitdelen. Het is de sport op heel veel kritiek komen te staan. 

Tyrell herkent het maar al te goed omdat hij hier ook meermaals tegenaan is gelopen. Hij kreeg vaak punten aftrek omdat ze vonden dat hij te hard trapte of sloeg. De frustraties die bij Tyrell hierdoor opkomen brachten hem ertoe de switch naar MMA, wat een full-contact sport is, te overwegen. In zijn eigen woorden: “Ik voel een te groot vuur in mij branden om een sport te blijven beoefen waarin ik niet al mijn energie kwijt kan. Om het maar even heel grof te zeggen, ik wil mijn tegenstander kunnen neerhalen.”

Ten tweede, financieel. Zoals aan het begin van dit artikel werd gezegd, het geld dat de top van de MMA-klasse opstrijkt verbleekt bij wat boksers kunnen verdienen. Dat gezegd hebbende, het geld dat je aan MMA kan verdienen is nog steeds vele malen beter dan dat je bij karate ooit zal doen. Hoewel Tyrell wil benadrukken dat het bovenal om zijn passie voor de sport draait, is hij wel realistisch dat als hij een grotere carrière wilt opbouwen hij zichzelf bij een sport moet betrekken die hem in financieel opzicht meer kan brengen. 

Tot slot, je kunt zo langzamerhand steeds meer spreken dat er een trend gaande is van vechters die zich steeds meer bewust worden waar het geld te verdienen valt en hier, natuurlijk ook gedreven door genoeg talent en sportieve overwegingen, de overstap maken. 

Tyrell treedt aankomende zaterdag 20 Augustus aan tegen de 20 jarige Ramin Ghasemi tijdens de GMC OlympiX 112 in Gelsenkirchen, Duitsland. Tickets zijn nog te krijgen via: https://www.universe.com/events/gmc-olympix-112-tickets-BT97PY