Recent heb ik een aflevering van mijn podcast opgenomen met niemand minder dan lopende kickboks encyclopedie Bjarne Collet. We hadden het over de fightcard van GLORY 94 in Antwerpen en daarin bespraken we onder andere de hoofdpartij tussen Roemeen Stefan Latescu en de last minute vervangende tegenstander, de Turk, Cem Caceres. Nee, ik ga het niet hebben over het verplaatsen van Bahram Rajabzedeh naar GLORY 95 (ook al is dat easy clickbait), ik wil het hebben over het feit dat de hoofdpartij geen titelwedstrijd was en dat hoewel dat een good thing is, ik daar toch iets over te zeggen heb.

Kudos voor GLORY dat ze steeds vaker kiezen voor een superfight als hoofdprogramma in de plaats van krampachtig vasthouden aan oude gewoontes. Het zal je niet ontgaan zijn dat we in het verleden titelpartijen hebben moeten aanzien waar, met alle respect voor de vechters, totaal geen animo voor was. Daar wil ik aan toevoegen dat dit vaak te wijten is aan het gebrek aan scherpe marketing vanuit de organisatie, want storytelling is funest als je een impactvolle wedstrijd wilt neerzetten. Maar goed, ik dwaal af. Soms heeft een mega superfight gewoonweg veel meer pulling power dan een titelgevecht. Voor de oude rotten onder ons, denk maar aan Andy Souwer vs Masato in 2009 of Badr Hari vs Gökhan Saki in 2012. Ook in de laatste jaren hebben er geweldige superfights plaatsgevonden. Denk alleen al aan de partij tussen Takeru Segawa en Tenshin Nasukawa waar 56,399 fans in de zaal zaten. Zelfs als je kijkt naar GLORY, want het is ook niet zo dat GLORY dit nog niet eerder heeft gedaan. Denk maar aan de eerste confrontatie tussen Rico Verhoeven en Badr Hari en recentelijk de partij tussen Tyjani Beztati en Endy Semeleer; wat een mooi bruggetje is naar het punt dat ik wil maken. Die partij was fantastisch, maar net toen ik en velen met mij er lekker in kwamen, was de veelbesproken wedstrijd al afgelopen.

We zijn natuurlijk 5 ronden als hoofdpartij gewend, maar dit was natuurlijk geen wedstrijd voor de titel dus deze krachtmeting werd helaas na 3 ronden beslist. Waarom is er maar voor 3 ronden gekozen? Houdt GLORY zich vast aan oude gewoonten of is het misschien een geldkwestie? Wat de reden ook mag zijn, ik had eerlijk gezegd nog wel graag 2 extra ronden willen zien. Als ik in de schoenen van GLORY zou mogen treden, dan zou ik zeggen dat alle hoofdpartijen, op toernooi finales na, gewoonweg 5 ronden moeten zijn. Bij high profile hoofdpartijen tussen twee grote namen waarvoor we met z’n allen massaal tickets, PPV’s en Videoland abbo's kopen, daar willen we toch langer dan 3 ronden van genieten? Nou moet ik zeggen, eerlijk is eerlijk, ik ben niet vies van een knock-out, maar als dat niet gebeurt, dan kijk ik met plezier naar 5 ronden van high level kickboxing. 

Het landschap van kickboksen is in de afgelopen jaren enorm veranderd en dat zal voorlopig ook zo blijven. Denk alleen al aan de champ vs champ battles, de komst van social media en de impact op vechtsport marketing, etc. Wat ik daarmee wil zeggen is dat het goed is om nieuwe dingen uit te proberen. Niet roekeloos, maar luister naar de vechters en de fans. See what sticks en laat weg wat niet werkt.

Het lijkt alsof toeval bijna niet bestaat, want GLORY heeft niet zo lang geleden aangekondigd dat de hoofdpartij van GLORY 95 in Kroatië, Levi Rigters tegen Bahram Rajabzadeh, maar liefst 5 ronden gaat zijn! Of dit een experiment is of dat GLORY heeft besloten dat titel eliminator partijen voortaan ook 5 ronden zijn, dat weet ik niet, maar desondanks is dit zeker een stap in de juiste richting!

Eigenlijk is deze column bijna een betoog geworden. Niet helemaal hoe ik ‘m oorspronkelijk had ingestoken, maar achja. Wat vind jij hier eigenlijk van? Laat het weten in de comments! Nu je hier toch bent, check ook even Bjarne’s artikels op Warriorcode, want schrijven voor dit mooie platform doet hij sinds kort ook.

De Kickboks Podcast publiceert regelmatig nieuwe afleveringen op YouTube, Spotify en Apple Podcasts.