Het is zaterdagavond 11 december 2010. De laatste bel heeft geklonken als scheidsrechter Nobuaki Kakuda in de finale van de achttiende editie van de K-1 World Grand Prix het gevecht tussen twee Nederlandse kickboksers vroegtijdig afzwaait. Alistair Overeem versloeg Peter Aerts op knock-out en kroonde zich daarmee tot Grand Prix kampioen. 

Dit hoogtepunt was van korte duur, want organisatie K-1 kampte met financiële problemen en niet veel later ging de K-1 zelf knock-out. Na bijna twintig jaar gingen ze failliet. De grootste kickbokspromotor van de wereld was niet meer. Dit ging als een schokgolf door vechtsportland. Er was geen plek meer waar je je echt kon kronen tot wereldkampioen, geen plek meer waar je je kon vereeuwigen als de allerbeste kickbokser ter wereld.

Er kwamen diverse organisaties van de grond. Een aantal maakte impact, maar veel ook niet. Een lang verhaal kort: het kickbokslandschap versplinterde. Waar de grootheden van de sport voorheen traditiegetrouw in december samenkwamen om uit te vechten wie de sterkste van het jaar was, vochten deze grootheden op kleinere podia. Waar de hardcore kickboksfan wist waar die het moest zoeken, was het voor het grote publiek teveel gedoe om de sport te volgen. Dit in combinatie met de snelgroeiende populariteit van de UFC, was dit een spreekwoordelijke knock-down voor de sport.

Maar dat je wordt neergeslagen wil niet automatisch zeggen dat je niet kunt opstaan. Ruim een decennium later blijft de sport versplinterd, maar staan de grootste organisaties overeind. Waar RISE en de uit het as herrezen K-1 in Japan domineren, is GLORY de grootste in Europa. ONE Championship is als een organisatie met meerdere vechtsport disciplines een vreemde eend in de bijt, maar focust zich met name in Azië.

Ondanks de versplintering is het voordeel dat er nog nooit zoveel mogelijkheden waren om kickbokswedstrijden van hoog niveau te bekijken. Het nadeel? De allerbeste vechters komen niet altijd tegenover elkaar te staan. Neem bijvoorbeeld de 70kg divisie. GLORY beweert dat hun kampioen Tyjani Beztati de beste van de wereld is, terwijl ONE Championship zegt: “Nee nee, dat is onze kampioen Chingiz Allazov!”, K-1 pleit voor Ouyang Feng en RISE voor Kaito. Leuk voor de organisaties, maar minder leuk voor de fans. Het blijft een droevige ‘what if’ scenario. Of toch niet?

In een flinke plottwist maken GLORY en RISE in januari bekend dat ze gaan samenwerken onder de noemer ‘RISE of GLORY League’. Ze willen de fans bieden waar ze al jaren om vragen. Ze starten met een gezamenlijke ranking voor de 65kg divisie en met als kers op de taart eindigt het jaar met een achtmans toernooi waarbij de beste 65kg vechters van RISE en GLORY gaan uitvechten wie de allerbeste is. Geweldig nieuws en daar stopt het niet bij, want RISE blijkt een verbinder. Ze gaan namelijk ook samenwerken met de K-1 en hebben aangekondigd om tien RISE vs K-1 partijen neer te zetten verdeeld over twee events! Alsof Albert Heijn en PLUS een samengesteld assortiment gaan aanbieden. Ongekend.

Wat heeft de eerste alinea van mijn column hier nou mee te maken? Nu zeg ik niet dat de grootsheid van de “oude K-1” terug is, maar zoals het gezegde luidt ‘iron sharpens iron’ en ik zie een vonk. Als er iets is wat ik heb geleerd, is dat we als kickboks liefhebber bijna nooit krijgen waar we om vragen, maar ik geloof er in dat samenwerking de sleutel is tot die grootsheid. Onze sport is ondanks alles nog steeds op grote schaal een niche en in de plaats van in eilandjes werken (ik kijk jou aan ONE Championship) moeten we op zoek gaan naar verbinding en elkaar helpen. Samen verspreiden we de pracht en praal van het kickboksen.

De Kickboks Podcast publiceert regelmatig nieuwe afleveringen op YouTube, Spotify en Apple Podcasts.