Warrior Code is trots om aan te kondigen dat Tessa de Kom, tweevoudig wereldkampioene en een van Nederlands meest succesvolle vrouwelijke kickboksers van de afgelopen jaren, een maandelijkse column bij ons zal gaan schrijven. De bedoeling is dat De Kom de volgers van Warrior Code een uniek inkijkje zal gaan geven in het leven van een wereldkampioene. Bijvoorbeeld hoe een druk training en wedstrijdschema valt te combineren met school (of juist niet). Verder zal De Kom haar ervaringen delen over de kickbokswereld in het algemeen en alles wat er aan verbonden is.

Deze eerste column van Tessa verschijnt vandaag, 8 September: de week waarin het nieuwe school- en studiejaar van start is gegaan. Een nieuw jaar met nieuwe kansen maar ook met veel huiswerk, projecten, examens en een sociaal leven. Kortom: veel verwachtingen. Hoe combineer je dat met een professionele kickbokscarrière? Het eerlijke antwoord: overleven.

Mijn naam is Tessa de Kom. Jullie hebben mij misschien weleens voorbij zien komen hier op Warrior Code of in Warrior Talk waar ik in januari te gast was. En waar Remy mij vertelde dat ik een title shot bij RISE in Japan had gekregen. Een paar maanden later was deze wedstrijd en ben ik voor de tweede keer wereldkampioen geworden. 

De eerste keer was op Enfusion hier in Nederland en de tweede keer bij de Japanse organisatie RISE, waar ik Manazo Kobayashi van de troon wist te stoten. Mijn leven draait om kickboksen, een sport waar al mijn passie naartoe gaat.

Maar ik ben ook Tessa de Kom, 22 jaar oud en laatstejaars HBO student sportmarketing en management aan de hogeschool van Rotterdam die met haar jongere zusje en moeder in Maassluis woont. Hoewel mijn leven min of meer volledig is toegewijd aan het kickboksen en ik, om het hopelijk bescheiden te zeggen, hier en daar succes heb kunnen boeken, kan ik het mij niet veroorloven om ervan uit te gaan dat ik met alleen de sport door kan tot aan mijn pensioen. 

Het hangt er helemaal vanaf hoe lang ik blessure vrij blijf en hoe interessant sponsoren mij zullen vinden.

Zodoende moet ik er dus voor zorgen dat ik als het ware een Plan B heb. Nou ja, dat klinkt ook een beetje dramatisch. Maar, ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Daarom doe ik een HBO-opleiding naast mijn sport. Het is wel zo dat in de aanloop naar ieder nieuw schooljaar het een puzzel is om de sport en school te combineren. 

Kickboksen is natuurlijk niet zoals voetbal dat je iedere week op het veld staat voor een wedstrijd. We doen dat gemiddeld drie tot vier keer per jaar dus op papier zou het een minder intensief “seizoen” moeten zijn. 

Wat veel mensen niet weten is dat we gemiddeld 5 dagen per week in de sportschool staan om fit te blijven als we niet naar een wedstrijd toe werken. Doen we dat wel, dan trainen we gemiddeld 2 keer per dag, 6 dagen per week. Zo’n trainingskamp begint gemiddeld 6-8 weken voor een wedstrijd. Dus, reken maar uit: 4 gevechten per jaar keer 8 weken zijn dus ongeveer 32 weken dat we een schema volgen dat ons hele leven op dat moment domineert. 

Dus hoe combineer ik dat met school? 

Het vooruit plannen van de wedstrijden en trainingstijden en belangrijke deadlines op school is natuurlijk één ding maar de realiteit is dat ik vaak 's ochtends halsoverkop de training afmaak om vervolgens naar school te rennen en vaak net aldoor te laat kom. Ik stel het geduld van mijn leraren vaak op de proef en ben hen zeer dankbaar voor de geduld en flexibiliteit die ze ten aanzien van mijn kickboksen hebben. Ook had ik afgelopen december toen ik naar Japan ging voor het titelgevecht mijn laptop en schoolwerk mee, om een groot project waar ik met klasgenoten aan bezig was af te ronden. 

Hoewel mijn intentie was om braaf het schoolwerk af te ronden, kan ik in mijn eerste column toegeven dat ik mijn laptop uiteindelijk niet geopend heb. Sorry meneer de leraar…

Toch valt er niet om heen te draaien dat je aldoor voelt dat je of de sport of je school tekort doet omdat je bij de één wat eerder weg moet en bij de ander net aldoor te laat komt. Ik haat het gevoel dat ik ergens de kantjes van afloopt terwijl ik dat echt niet wil doen.

Ik ben blij dat mijn laatste studiejaar nu eindelijk net is aangebroken. Ik ben de afgelopen weken hard op zoek geweest naar een afstudeerstage die vanaf januari ingaat en de zoektocht gaat nog even door. Nog één jaar afzien maar ik heb er zin in.