Een beetje vechtsport fan zal ongetwijfeld vaak haar foto’s voorbij hebben zien komen, toch is het maar de vraag of veel mensen weten wie er achter de camera staat? Met haar bedrijf Lana Pictures is Lana regelmatig te zien op vechtsport evenementen door heel het land, waaronder Glory, om de gevechten zo mooi mogelijk vast te leggen. In dit interview maken we kennis met de wereld die schuilgaat achter de camera van Lana en over haar initiatief om vrouwen binnen het Braziliaans Jiu Jitsu met elkaar te verbinden. 

Lana, waar is jouw connectie met vechtsport begonnen?

“Oeh even denken hoor. Toen ik een jaartje of tien was, moest ik van de moeder op zelfverdediging voor meisjes. Ik ging samen met mijn beste vriendinnetje en we kregen les van zo’n stevige man in een judo pak met flinke buik eronder. Op een gegeven moment moesten we tegen trapkussens aan trappen en dat kregen we bokshandschoenen aan en toen dacht ik, oh dit is echt leuk!  Maar mijn vriendinnetje kreeg elke keer complimenten van de trainer ‘Oh je hebt echt talent!’, en tegen mij zei die niks. Dus ik dacht, oké, ik vind dit leuk, maar ja, blijkbaar ben ik er niet goed in. Uiteindelijk heb ik er dus ook niks mee gedaan. Vele jaren later, ik was toen 23, ging ik studeren voor leerkracht hier in Eindhoven aan de pabo. Bij de sportschool op het terrein kon je een sportkaart aanvragen, waarmee je 130 verschillende sporten kon gaan doen. Dus ik heb die hele lijst doorgenomen om te kijken wat ik leuk vond. En daar stond kickboksen bij. En toen dacht ik, verrek, ik ga gewoon in mijn eentje, kan mij niet schelen. Daar ben ik blijven hangen, tot ik op gegeven moment gewisseld ben naar een echte kickboksschool. Daarna heb ik ook nog Muay Thai en gewoon boksen gedaan, eigenlijk ben ik nooit meer gestopt met vechtsport.”

Nu ben je vechtsport fotograaf, hoe ben je daarin terecht gekomen? 

“Ik ben eigenlijk helemaal niet begonnen als vechtsportfotograaf. Toen ik mijn tweede kind kreeg, wilde ik een goede camera kopen om mooie familiefoto’s te maken. Dus ik ben ik naar de mediamarkt gegaan en heb ik de eerste de beste camera met verwisselbare lens gekocht, 300 euro geloof ik dat die toen kostte en toen dacht ik, oh dat vind ik eigenlijk wel leuk zo een beetje foto's maken. Dus toen ben ik gaan oefenen op familie, vrienden, en op een gegeven moment dacht ik, oh dat ziet er best goed uit. Toen fotografeerde ik ook het vrienden van vrienden. En zo ging het eigenlijk, het werd steeds gekker. Totdat ik op een gegeven moment elk weekend bijna mijn huiskamer ombouwde tot fotostudio. En er vreemde mensen over de vloer kwamen. Op een gegeven moment zei mijn man: het wordt tijd dat jij een studio gaat huren. Dat heb ik gedaan. Ik wilde per se een studio op het bedrijventerrein bij mij in de buurt. Die studio maakte dat ik vooral bezig was met fotograferen om de huur van de studio te kunnen betalen. Want een studio op zo’n locatie is natuurlijk hartstikke duur. Ik heb er wel altijd een baan naast gehouden. Dus dat haalde de spanning er gelukkig een beetje af.”

Maar op een gegeven moment ben je dus in het vechtsportwereldje terecht gekomen, wanneer was dat? 

“Nou ik sportte in Eindhoven bij Muay Thai Academy Duran Gym. En toen dacht ik: het lijkt me echt gaaf om foto's van vechters te maken. Ik zag daar een jong meisje dat heel fanatiek trainde en heb  haar gevraagd of ze een keertje model wou komen staan voor mij. Dat wilde ze wel en met haar moeder kwam het meisje, Ruby de Bont, langs voor een vechtsport shoot.  Niet veel later deed Ruby mee aan het Nickelodeon programma ‘De Kampioen’, een programma over kinderen die ergens heel goed in zijn. Daarvoor werd ze gefilmd in de gym. Toen ik dat hoorde, bood ik aan om behind the scenes foto’s te maken. Tijdens de opnames werd wat op de bokszak getraind en werden scenes in de ring opgenomen. Dat waren de allereerste keren dat ik foto’s maakte die te maken hadden met vechtsport. Mijn introductie in het vechtsportwereldje kwam pas later en begon met dat ik op Instagram het profiel van Remy Online tegenkwam.”

Ik denk dat er bij veel vechtsport fans een belletje gaat rinkelen bij die naam, vanwege zijn werk voor Glory.

“Ja, toen ik zijn profiel zag dacht ik: hij maakt echt mooie foto's. Prachtige kleuren en composities. Dus ik stuur, gewoon zoals ik ben, een complimentje. Ik was helemaal verbaasd, want ik kreeg gewoon een reactie terug en dat doen lang niet alle fotografen. Ik was nieuwsgierig en had vragen over hoe hij bepaalde dingen aanpakt als fotograaf en zo hadden we zo nu en dan contact.  Maanden later zag ik hem ineens foto’s posten van Rico Verhoeven. Ik had tot dan toe alleen nog modellen foto's van zijn hand voorbij zien komen. Doordat ik zelf affiniteit heb met vechtsport, vond ik dit natuurlijk heel tof. Toen vertelde hij dat hij voor Glory werkt en dan ook behind the scenes foto's mag maken. Dat vond ik natuurlijk heel gaaf. Als een geintje - maar wel met een knipoog -  zei ik: “Als je ooit iemand nodig hebt om je tas te dragen, laat maar weten.”Daar bleef het eigenlijk bij.  Maar twee maanden later kreeg ik ineens een berichtje: Kan ik jou even bellen? Remy vertelde dat hij een persconferentie voor Glory had staan, maar tegelijkertijd ook in het buitenland een shoot had, of ik de Glory persconferentie van hem wilde overnemen.  Ik wist niet wat mij overkwam, mijn hart klopte zat in mijn keel van enthousiasme maar tegelijkertijd dacht ik: ik kan dit helemaal niet. Maar ik stelde mezelf gerust door te zeggen: “Als Remy denkt dat ik het kan, dan zal het wel goed komen.”

Maar je had toen dus nog helemaal geen ervaring met dat soort evenementen?

“Helemaal niks. Nul. Dus dat begon met een persconferentie. Daar was ook de druk van foto's meteen leveren. Ik was dat helemaal niet gewend en ik was daar eigenlijk ook nog helemaal niet klaar voor. Mijn apparatuur was op dat moment nog niet professioneel. Ik had bijvoorbeeld ook een simpele laptop, waardoor ik helemaal niet kon voldoen aan het tempo dat van mij verwacht werd. Ik heb in het begin ontzettend veel stress en spanning ervaren. Ik wilde perfectie leveren, maar daar was geen tijd voor en ondertussen moest ik ook nog dealen met een laptop die steeds vastliep. Ik heb denk ik wel drie of vier keer gehad dat ik dacht: Ik ga bellen dat ik het super tof vind, maar dat ik het gewoon niet kan. Het huilen stond mij op die momenten nader dan het lachen. Maar ik wilde niet opgeven. Bij zo’n organisatie binnenkomen is natuurlijk een ‘once in a lifetime opportunity’ en ik wilde die niet weggooien. Ik denk ook dat niemand wist dat ik zo weinig ervaring had. Ik bedoel, als Remy Online je aandraagt, dan gaan mensen er vast vanuit dat je goed bent. Ik ben hem ontzettend dankbaar dat hij al in mij geloofde, voordat ik dat zelf deed. Mijn start in de vechtsport heb ik aan hem te danken.”

Keek je daarvoor ook al naar Glory? Of kende je alleen Rico Verhoeven?

“Nee, eigenlijk niet. Ik wist wel wie Rico Verhoeven was, maar ik was geen groepie haha. Ik hield zelf gewoon heel erg van kickboksen.   Ik vind sport kijken op tv ontzettend saai. Inmiddels volg ik het wel een beetje omdat ik de mensen nu ken van achter de schermen. Ik volg degene die ik wel eens gefotografeerd heb. Vroeger ging ik nog weleens naar een vechtsportevenement om wedstrijden te kijken. maar ik ben nu verwend geraakt. Als fotograaf sta je altijd heel dicht op de actie. De scheidsrechter heeft de beste plek en maar daarna ik, haha. Tegenwoordig vind ik evenementen alleen nog maar leuk als ik er met mijn neus (en camera) bovenop mag staan. En als dat niet zo is, dan hoeft het niet.”

Tegenwoordig zien we je ook op MMA en BJJ evenementen, is dat net zo snel gegaan?

“Nou, toen ik dus voor Glory mocht fotograferen, dachten andere mensen natuurlijk: dan zal ze wel wat kunnen. Dat kon ik eigenlijk nog niet. Ik had gewoon twee keer een persconferentie gedaan. Maar er was een gym bij mij in de buurt die zei op een gegeven moment, we hebben een MMA evenement, Versus Events (tegenwoordig Cage Warriors Lowlands.) Kan jij niet foto's voor ons maken? Ik met mijn grote bek zei natuurlijk, ja dat kan ik wel. Nooit gedaan, geen idee, maar ik wist dat ik zou zorgen dat het goed ging komen.   Het eerste vechtsportevenement dat ik fotografeerde was dus een MMA-event. Dat was best een flinke uitdaging, want tussen het hekwerk van de kooi door schieten is niet gemakkelijk, maar het lukte. Niet veel later mocht ik de Amerikaanse fotograaf Matt ‘Burn’ Ferris assisteren bij een Glory postershoot en vervolgens met Remy Online meeschieten bij de kickboks evenementen van Glory en later ook zelfstandig bij Glory aan de ring fotograferen.

Op een gegeven moment werd ik door de eigenaar van Versus Events gevraagd van, oh wil je ook een keer van een BJJ evenement foto's maken. Ik had op dat moment nog geen idee wat BJJ was, maar ik wilde uiteraard wel helpen. Eenmaal daar dacht ik echt: wat zijn die mensen aan het doen. Inmiddels fotografeerde ik MMA en kickboksen en vergeleken daarmee, gebeurde er bij BJJ vrij weinig in mijn ogen.  Ik dacht: wat is dit? Ik zag mensen een beetje aan elkaar trekken, op elkaar liggen, maar verder was er weinig actie. Er stond wel een scheidsrechter bij die steeds punten gaf. Dus elke keer dat hij zijn hand op stak, schoot ik maar een paar foto’s van de deelnemers en ik speelde wat met de compositie. Maar ik had geen idee wat ze allemaal aan het doen waren. Ik vond er dan ook vrij weinig aan.”

 Ik denk die mening wat veranderd is inmiddels? Want wie jou op social media volgt ziet dat je inmiddels ook super druk bent met BJJ.

“Ja, dat heeft wel eventjes geduurd. Ik deed mijn eerste BJJ evenement dus op uitnodiging van diezelfde promotor van Cage Warriors. Op dat moment waren er nog niet zo veel BJJ fotografen. Al had ik totaal geen verstand van de sport, schijnbaar wist ik wel goede momenten te vangen, want ook andere organisaties als Nijmegen Open BJJ en Kaizen League wisten mij te vinden en vroegen mij foto’s te komen maken op hun BJJ evenementen. Langzaamaan begon ik een beetje te zien welke momenten belangrijk waren. Ik had nog steeds geen idee hoe alles heette. Het viel mij wel op dat ik bij verschillende BJJ evenementen steeds dezelfde mensen zag. Het is echt een klein wereldje, ik vond de vibe tof en begon de sport ook steeds meer te waarderen. Dat spoorde me aan om het zelf ook te willen leren. Deels om beter te kunnen fotograferen, maar ik dacht ook gewoon, ik vind die mensen tof! Iedereen is super gemoedelijk en de sport heeft wel wat. Van kickboksen ben ik juist een sfeer van veel testosteron en adrenaline gewend en hier waren de mensen juist heel beheerst en sportief.”

Heb je een voorkeur voor welke sport je het leukst vind om te fotograferen?

“In het begin wel. Nu niet meer. In het begin vond ik MMA het leukst. Kickboksen is vooral staand. Dus je schiet  eigenlijk altijd op hetzelfde niveau... Ja, dat is ook leuk, maar er zit minder variatie in zeg maar. Iets minder creatief. Bij MMA en BJJ zit er als fotograaf heel veel uitdaging in, want ze hebben verschillende levels waar ze op vechten. Dus op het ene moment zijn ze staand, op het andere moment vliegt er iemand door de lucht en dan is het weer op de grond. Dus waar je focuspunten liggen verschilt de hele tijd. Tijdens het evenement zit je gewoon in je eigen bubbel. Eigenlijk ben je je eigen wedstrijd aan het vechten in je hoofd. Ik wil die hoek, heb ik al genoeg foto's van hem? Nou wil ik deze stoten vastleggen. Sommige vechters zijn bijvoorbeeld heel goed in het opvolgen van orders van hun coach, Tyjani Beztati bijvoorbeeld. Als die coach iets zegt, dat is zo bizar, die zegt iets en Tyjani doet dat meteen. Dus ik weet dan wat er gaat komen. Dat is zo fijn voor mij!”

Je bent nu zelf ook BJJ gaan trainen. Wat trekt je zo aan bij die sport?

“Ik vind dus vooral het type mensen van BJJ echt heel tof. Het zijn mensen die hun  ego aan de kant kunnen zetten en die ontzettende doorzetters zijn. Want BJJ leer je niet in een jaar. Nee. Er gaan echt jaren overheen voordat je er een beetje snapt. In het begin was het best een beetje intimiderend. Want ja, je kunt nog niks. Dan moet je erop vertrouwen dat jouw trainingspartner maar rustig aan doet met jou. Als beginner heb je een beetje het idee dat je anderen tegenhoudt. Ik voel mij nog steeds vaak zo van: is er misschien iemand over die met mij een rondje wil doen? Bij BJJ ben je heel erg in elkaars aura aan het werken. Je weet hoe iemand voelt, hoe iemand ruikt, je ligt gewoon letterlijk in elkaars zweet. In het begin is dat best iets, daar moet je jezelf echt overheen zetten. In het dagelijks leven ben ik helemaal niet van lichaamscontact, twee meter afstand vind ik prima.  Ik zie BJJ daarin ook wel echt als een soort van therapie. Mensen gewoon weer een beetje toe te laten. Want je moet wel, als je die sport wil doen. Je ontkomt er niet aan. Maar daardoor heb je ook meteen een ander soort contact met mensen. En niet met iedereen natuurlijk. Het is niet als je met elkaar gerold hebt dat je denkt van oh, dan mag jij voor altijd heel dichtbij komen. Maar, je krijgt dan meteen een hele andere verbinding. Ik heb dat met de dames bijvoorbeeld. En dat heb ik met kickboksen nooit zo gehad.”

Dat is ook waarom je je eigen non-profitorganisatie hebt opgezet toch? Kun je daar wat over vertellen? 

“Ja, Bellatrix Community heet het. Toen ik net begon, vond ik het ongemakkelijk om met mannen te trainen.Dus ik dacht: ik wacht wel tot er een vrouw is. Maar toen ik naar die lessen ging, waren er de helft van de tijd geen vrouwen. Toch wou ik wel heel graag leren. Dus ik had mij voorgenomen om sowieso naar de les te blijven gaan. Ik zou gaan trainen als er een vrouw was en anders alleen kijken om het zo toch te leren. Nou, dat werd helemaal niks. Je kunt BJJ niet leren door alleen te kijken en de keren dat er wel dames kwamen, waren zo ontzettend schaars. Dus dat schoot niet op. Ik snapte er niets van, want bij competities zag ik altijd vrouwen. Hoe kon het dan zijn, dat ik geen vrouwelijke trainingspartner kon vinden? Na wat navraag hoorde ik dat meer dames tegen dit probleem aan liepen. Daar wilde ik wel verandering in brengen. Dus toen dacht ik, weet je wat? Ik had al eerder een website gebouwd voor mezelf, als ik nou een website bouw, waar je dan gewoon profielen in kan zetten van welke dames waar trainen. Dat je gewoon al weet dat ze er zijn en waar ze ongeveer zitten. Dat lijkt me gewoon al tof. En ja dan zou het eigenlijk ook wel tof zijn als je dan met een andere vrouw kan trainen. Want er zijn niet zoveel vrouwen bij één gym. Het zou tof zijn als je van een andere gym iemand kan vragen om mee te trainen zonder dat je dan direct kosten aan zijn verbonden. Dan nodig je mensen uit om meer te gaan reizen om met elkaar te trainen. Een soort van gym partners, weet je wel. Dat als iemand anders bij een andere gym traint, dat je dan als vrouw zijnde, gratis je eigen vrouwelijke trainingspartner mag meenemen. Zo houden beide gyms hun dames gemotiveerd en hebben de dames iemand om mee te trainen.”

Je bent inmiddels ook eigen ladies only evenementen gaan organiseren. Zie je al wat effect van je inzet? 

“Bij mijn gym ben ik volgens mij nog steeds de laatste die is begonnen. Dus dat is nog steeds niet veranderd. Maar op een gegeven moment kreeg ik een berichtje van een sportschool eigenaar, en die zei, “als je ooit een keer zelf iets wil organiseren voor dames, laat maar weten". "Dan kan je gewoon hier de mat gebruiken.” In eerste instantie was ik wat terughoudend want wat moet ik nou als white belt een beetje een eigen evenement organiseren. Ik kan niks. Ik weet niks. Maar na een maandje begon het toch een beetje te kriebelen. En toen dacht ik, die dames moeten elkaar gewoon een beetje leren kennen. En dan gaan ze ook makkelijker samen trainen. Maar ook als je elkaar dan tegenkomt op een evenement, dan maak je tenminste een praatje, in plaats van, zij is mijn tegenstander en daar blijven we ver vandaan. Dus ik heb gewoon mijn eigen trainer gevraagd of die open stond om een seminar te geven. Zo zijn die evenementen tot stand gekomen. Bij het eerste evenement was er meteen een opkomst van 22 vrouwen, waarvan ik dacht: wow, perfect. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan. Ze weten helemaal niet wat ze kunnen verwachten, maar er zijn gewoon 22 vrouwen die de moeite nemen om te komen. En die er gewoon vertrouwen in hebben dat dit leuk gaat zijn. We hebben inmiddels drie evenementen gehad. Bij Sportvision Eindhoven, Tribe Grappling Amsterdam en Energia Martial Arts in Nijmegen.  De evenementen worden door mij georganiseerd in samenwerking met een plaatselijke gym. Zij staan hun locatie ter beschikking en verzorgen het seminar. Ik regel de promotie, inschrijvingen, communicatie en de hapjes na de training. Het hele initiatief is non-profit om het zo voor iedereen toegankelijk te houden. Het eerstvolgende evenement staat gepland op 9 november 2024 bij Amsterdam Grappling Academy. Na twee seminars en vrij sparren gaan we met de dames Amsterdam in, om elkaar nog beter te leren kennen onder het genot van pizza en wat drankjes.”

“Mijn doel met Bellatrix is zoveel mogelijk BJJ dames met elkaar te verbinden. Het grootste effect dat zichtbaar is, is dat zowel dames als heren vanuit enthousiasme als ambassadeur optreden en BJJ dames naar de website, Instagram en evenementen van Bellatrix community verwijzen. Dat is gewoon super tof om te zien.”