Mike’s gym, ARJ en SB gym zijn voor de meeste vechtsport fans bekende namen. De grote Nederlandse gyms staan symbool voor de dominante greep die Nederland heeft op het internationale kickboksen. Maar in de Belgische hoofdstad Brussel ontwikkelt zich een tegengeluid. Met talenten als Berjan Peposhi en Sarah Moussaddak baant Valon Team voor veel Belgische en Franse vechters een weg naar Glory en… de UFC. Warrior Code sprak met de man achter de succesformule, hoofdtrainer Valon Basha. Over de opkomst van Valon Team, de rol die voormalig coach Dennis Krauweel speelde in zijn carrière en zijn ambities als trainer.

Voordat we beginnen, gaan we even helemaal terug naar het begin. Wanneer ben je in aanraking gekomen met Martial Arts?

“Het verhaal voor mij begon zo'n 30/32 jaar geleden. Toen ik aankwam in België. Ik was ongeveer 13 jaar oud en begon een beetje problematisch te worden. Ik was echt de weg kwijt toen ik hier kwam. Weet je, in Albanië beoefende ik karate en judo. Er was daar niets anders. Vanwege politieke problemen daar moesten we alles achterlaten in slechts 48 uur, inclusief al mijn vrienden. Dus toen ik hier aankwam, was ik natuurlijk helemaal de weg kwijt en kwam ik in de problemen. Maar toen kwam mijn grote broer, net als in de films, naar me toe en zei: ‘Je moet hiermee stoppen’, hij pakte me vast en stuurde me naar een kickboksschool.

Dus begon ik met kickboksen. In het begin trainde ik twee keer per week. Al snel werd dat vier keer per week en daarna trainde ik elke dag. Na 3 maanden vocht ik mijn eerste gevecht, het was een ongelofelijk gevoel. Eerlijk gezegd heeft dit me gered. Als mijn grote broer dat niet had gedaan, was mijn leven misschien heel anders gelopen. Maar vanaf de eerste dag dat ik die sportschool binnenstapte tot het einde van mijn carrière ben ik er gebleven, in dezelfde sportschool: Friends Gym Brussel.”

Dat is interessant dat je dit zegt. Ik heb wat onderzoek gedaan en ergens gelezen dat Dennis Krauweel (trainer Rico Verhoeven) vroeger jouw trainer was. Wanneer kwam hij dan in beeld?

“Haha, Dennis Krauweel, je zou kunnen zeggen dat hij het brein van mijn carrière was. Ik ben nooit van sportschool veranderd, maar ik ging erheen (naar Krauweels’ sportschool SuperPro) omdat ze een hoog niveau hadden. Ik trainde twee, soms drie keer per week met Dennis. Hij leerde me alles wat je als professional moet weten, de details. Dennis nam me bij zijn jongens. Dat was fantastisch, ik had zoiets van ‘wow, ik heb geluk dat ik daar mag zijn’. Aan het begin was het erg spannend voor mij om daarheen te gaan, ze hadden echt hele goede vechters zoals Albert Kraus, Chico Swerts en Alivar Lima.”

Tegenwoordig neem je je eigen vechters vaak mee naar Dennis' SuperPro om te sparren. Leert Dennis Krauweel je nog steeds nieuwe dingen, zelfs als coach? Net zoals hij deed toen je nog vocht.

“Zeker weten! Dennis Krauweel is een slimme man, hij wijst je op zoveel details en daarna laat hij je erover nadenken. Je blijft er twee weken lang over nadenken, je begint het vanuit elk perspectief te bekijken. Maar uiteindelijk? Heeft hij gelijk. Als we daar (bij SuperPro) sparren, merk ik soms wat dingen op tijdens het sparren en wijs ik Dennis erop. Dan ben ik ben nog steeds een hele trotse student als ik gelijk heb.”

Voordat je coach werd, had je zelf een succesvolle carrière als profvechter, toch?

“Nou, ik heb zowel aan kickboksen als aan Muay Thai gedaan. Ik denk dat ik het geweldig heb gedaan als je bedenkt dat ik daarnaast coach was. Ik werd wereldkampioen bij WFCA, in die tijd een grote organisatie. Ik vocht tegen een Thai, Wannai Pongpila. In 2008 werd ik opnieuw wereldkampioen toen ik de WAKO PRO-titel won.

Maar om eerlijk te zijn vergat ik mezelf soms. Ik hou echt van mijn werk als coach en ik vergat dat ik een vechter was. Ik ben gestopt toen ik 29 was. Ja, het is jong, maar eerlijk gezegd heb ik nooit spijt gehad van mijn beslissing.”

Dus je begon je trainerscarrière al vroeg als vechter, hoe is dat zo gelopen?

“Toen ik 24 was, begon ik zelf training te geven, ook in Brussel. Ik gaf graag les en het ging goed! Er kwamen veel mensen naar mijn lessen. Een trainingspartner van mij, Alka Matewa, zei tegen me: ‘Misschien kan ik een logo voor je maken?’ Ik zei: ‘Echt waar? Maar ik heb niet eens een naam?’ en hij zei: ‘We noemen het Valon Team, waarom niet?’. Nu, 20 jaar later, hebben we nog steeds dezelfde naam en hetzelfde logo.”

“Ik begon in een sportschool die Queensbury heette, daarna ging ik naar een andere plek. Toen die sloot, kwam ik op de plek die we nu hebben. We trainen op 2 plekken, één heet Emergence XL, maar het meeste trainen we bij Da Vinci Fighting. In het begin vocht ik nog zelf. Ik zag mijn vechters B- en A-klassers worden en dat zette me aan het denken. Wat heb ik nu nog te bereiken? Uiteindelijk besloot ik om in 2008 te stoppen en me volledig te richten op het trainen van anderen.”

In de afgelopen jaren hebben veel grote namen zich aangesloten bij de sportschool, zoals Oki Bolaji (UFC-lichtgewicht), Berjan Peposhi en Sarah Moussaddak. Wat heeft deze trend veroorzaakt?

“Toen ik begon, was het voor mij geen grap. Ik was erg betrokken. Elke coach zal je dat vertellen. Maar ik heb er mijn leven aan gegeven. Ik denk, en ik spreek nu mijn eigen mening uit, dat ik dingen op een slimme manier probeer te doen, met slimme training en ik probeer er altijd te zijn. Ik ben er 's ochtends, 's avonds, bij elke training. Een vechter gaat naar twee of drie sportscholen voordat hij hier komt. En ze zien een slimme jongen, die niet op de eerste rij wil staan. Een coach die er altijd voor ze is. En natuurlijk zijn ze op zoek naar succes.”

Zoals eerder gezegd, heb je ook een aantal MMA-vechters in de sportschool. Ik kan me voorstellen dat Mixed Martial Arts ook deze honger naar nieuwe kennis aanwakkert?

“Ja, dat kun je wel zeggen haha. Ik ben in 2015 begonnen met het trainen van MMA vechters toen UFC vechter Tarec Saffiedine me vroeg om zijn stand up met hem te trainen. Maar ik wilde ook meer weten over de rest van de sport, want alleen dan kan ik hem helpen. Dus kocht ik een gi en begon ik te oefenen. MMA en kickboksen zijn totaal verschillend. Je moet alles aanpassen. Je moet echt het worstelen begrijpen en alle facetten die daarbij komen kijken. Zoals de afstandscontrole is anders, de mindset, alles moet je anders benaderen.

Tegenwoordig heb ik een paarse band. Maar sindsdien had ik wat connecties en hielp ik een aantal vechters met hun striking. In 2020 begon ik met ons eigen professionele MMA-team, we hadden toen onder andere Gaetano Pirello (UFC bantamgewicht) bij ons trainen. Nu hebben we 7 professionele MMA-vechters, ik heb worstel- en BJJ-coaches. Eerlijk gezegd is dit mijn nieuwe kindje, weet je haha. Binnen 2 jaar zijn we uitgegroeid tot de grootste professionele sportschool in België en het is nog steeds een verhaal dat moet worden voortgezet.”

Dus coach zijn gaat net zo goed over mensen managen als over technische dingen?

“Haha ja, luister, dit succes is niet alleen te danken aan hard werken. Dat is een leugen, man. Soms denken mensen om me heen dat ik iets magisch heb. Maar nee, ik ben geen tovenaar. Je moet een slimme coach zijn. Ik heb dit geleerd van Dennis Krauweel, hoe je een strategie maakt, beslissingen neemt over hoe je traint. Vechters willen alleen maar hard werken, maar alleen maar hard werken, dat was 30 jaar geleden. We zijn verder. We zijn iPhone 2 of 3 al lang voorbij, we zitten nu bij iPhone 15. Het niveau gaat overal omhoog. Het niveau gaat overal omhoog. Ik weet niet alles. Ik ben nog lang niet de beste. Dus ik moet elke dag leren!

Wat ik als hoofdtrainer doe, daar moet ik verantwoordelijkheid voor nemen. Als we winnen, oké, dan winnen we. Geen probleem. Maar als we verliezen, moet ik aan mijn kant kijken wat ik fout heb gedaan. Ik moet alles bestuderen om niet weer dezelfde fouten te maken. Het is makkelijk voor een coach om tegen zijn vechter te zeggen ‘Het is jouw schuld, je hebt het niet goed gedaan’. Maar die vechter was er twee keer per dag, zes keer per week. Je kunt niet tegen iemand die er altijd was zeggen ‘Het is jouw schuld’. Je moet 50/50 de schuld op je nemen. Misschien is het zelfs 70/30 van mijn kant, weet je. Want ik stuurde hem erop uit met deze strategie. Misschien had ik ergens anders aan moeten werken met deze vechter?”

Het is grappig omdat ik voor dit interview met een aantal van je vechters sprak en ze zeiden allemaal dat je een perfectionist bent en dat is te zien. Je  ook actief bent als snijder op verschillende evenementen. Is dit ook voortgekomen uit die drive om jezelf te ontwikkelen?

“Haha, wat een leuke vraag. Luister, ik heb gewoon geleerd van mijn fouten. Wij coaches denken dat we alles weten. We zijn trots, weet je. Soms willen we geen kritiek accepteren.

Ik had eens een vechter die zijn hand brak tijdens een gevecht. Ik begon te denken "wat heb ik verkeerd gedaan?" De jongen stootte goed, hij sloeg zijn tegenstander knock-out, maar toch brak hij zijn hand. Toen begon ik te onderzoeken. Ik begon mezelf af te vragen ‘wie heeft me geleerd om het tapen op deze manier te doen?’ Het was mijn schuld dat hij zijn hand brak en niet voor 50%, ik denk dat het 70% mijn schuld is. Dit was meer dan 10 jaar geleden.

Dus ik begon te leren met video's, zoals iedereen, maar ik ging er voor de volle 100% voor. Ik leerde de basis en daarna begon ik me af te vragen "Wie is de beste cutman, van wie kan ik leren?". En in die zoektocht kwam ik Joe Clifford tegen, hij komt uit Ierland, een van de beste cutman ter wereld, hij is echt goed. Dus ik deed één sessie met hem, toen nog een en nog een. We werden vrienden. Tijdens COVID begon ik zelf met lesgeven. We hadden niets te doen. Dus nam ik 10 mensen mee die dicht bij me stonden en die sportscholen hadden en we deden ongeveer 20 sessies. Nu zijn het professionals. Nu gaan we naar evenementen als professionele cutman. Het is een passie, ik kan hier wel een uur over praten. Hoe stop je het bloeden van een diepe snee? Met vaseline? Dat werkt niet man. Het is een echte kunst.”

Over ambities gesproken. Met het recente tekenen van Abdallah Oussaid, die zijn debuut zal maken op Glory 94, heb je nu 7 vechters getekend bij Glory. Naast Oussaid, Sarah Moussaddak, Berjan Peposhi, Asdren Gashi, Majid Amarouche, Arman Hambaryan en Luigj Gashi (wiens debuut nog moet worden aangekondigd).  Dat zijn aantallen die we alleen zien bij de grote sportscholen in Nederland zoals Mike's gym, SB gym en ARJ Trainingen. Is dat waar Valon Team naartoe wil?

“Luister, ik ben erg blij dat je die vergelijking maakt. Die grote sportscholen die je noemde zijn goed, heel goed. Ze hebben grote namen en zeker goede coaches. Misschien zelfs wel de beste coaches. Ik denk dat ik op de goede weg ben. Als we zo doorgaan, kunnen we groter en groter worden. Maar luister, op dit moment is het ingewikkeld, want ik heb 25 professionele vechters. In het boksen, kickboksen en in MMA, zie je mijn probleem al? Ik leef in mijn sportschool, ik ben blij als ik daar ben. Zelfs als ik er niet ben, ben ik bezig met de apparatuur en wat al niet meer. Maar ik moet voorzichtig zijn, want als de sportschool groter en groter wordt, hoe kan ik dan al mijn dingen zo goed mogelijk doen? Ik wil kunnen blijven werken aan de kwaliteit van mijn vechters.

Op dit moment zit ik in een positie waarin ik mensen kan weigeren. Soms wil ik echt wel graag met iemand werken, een vechter in Glory of een andere organisatie, maar hoe kan ik dat doen als ik weet dat ik me niet volledig op die persoon kan richten? Dit jaar ga ik niet op vakantie omdat ik moet werken. Ik heb mijn familie, mijn kinderen, gezegd "Dit jaar blijven we in België". Het zijn deze dingen die het succes maken, weet je. Je moet een groot brein hebben om een grote sportschool als deze te leiden, het is niet makkelijk. Al deze vechters vertrouwen hun carrière aan mij toe, sommige van hen reizen elke dag 200, 250 kilometer alleen maar om met mij te trainen! Ik ben trots, man! Ik ben trots! Ik had me dit nooit kunnen voorstellen.”