Er zullen mensen zijn die je in je leven tegenkomt die je echt het gevoel kunnen geven dat ze ongeveer twee keer zoveel uren in hun dag hebben als jij. Waarom krijgen ze zoveel meer gedaan? Je probeert voor jezelf te rechtvaardigen dat naar school of werk gaan, twee keer per week naar de sportschool gaan en een vriendengroep gaande houden al druk genoeg is en dat alles daarbuiten alleen maar betekent dat je in allerlei bochten moet wringen om dingen voor elkaar te krijgen. Maar dan heb je de Mexicaan Abraham Vidales nog niet ontmoet, die je een compleet nieuw perspectief op het leven geeft over hoe efficiënt een mens kan zijn met zijn of haar tijd en er ook succesvol in kan zijn.

De 28-jarige vecht uit Monterrey, Noordoost-Mexico, en is een professionele kickbokser die net zijn eerste wereldtitel miste toen hij afgelopen oktober verloor van Petchpanomrung "The Professor" Kiatmookao, of gewoon "Petch", bij Glory Collision 4.

Ondanks het verlies heeft hij goede hoop dat hij voor het einde van 2023 nog een kans krijgt van Glory. Oh ja, we vergaten te vermelden dat hij ook fulltime werkt als tandarts, net afgestudeerd is en zijn eigen praktijk runt in Monterrey. Zo kan hij zijn afspraken zorgvuldig rond zijn trainingsschema plannen en genoeg tijd overhouden om een vriendin te hebben en te socialiseren met vrienden en familie.

Warrior Code maakte voor het eerst kennis met Vidales toen hij afgelopen oktober in Nederland was om te vechten tegen Petch. Nederland is een land waar hij van droomt om weer te vechten. Afgezien van het feit dat hij duidelijk een zeer getalenteerde en bekwame vechter is en die titel echt verdiende, hebben we hem verder misschien niet meer opgemerkt. Pas toen Warrior Code het onlangs georganiseerde Glory Rivals 5-evenement in Tulum bijwoonde, realiseerden we ons hoeveel kickboksen er in Mexico leven en hoe groot de rol van Vidales daarin is.

Vidales was het middelpunt van dat evenement. Niet alleen omdat hij letterlijk de headliner was, maar omdat de avond volledig werd gedomineerd door een leger van zijn thuisfans die meer dan 2.000 km met hem hadden gereisd om aanwezig te kunnen zijn. Het was het eerste relatief grote kickboksevenement dat sinds lange tijd in Mexico werd georganiseerd, en dus voor Vidales om op eigen terrein te vechten, en geen enkele fan van hem zou een kans voorbij laten gaan om de man te zien vechten.

Maar hoewel het geweldig was dat zo'n leger thuisfans naar Vidales was gekomen, was hij zich ook terdege bewust van wat een mogelijk verlies zou betekenen voor zijn positie bij Glory. Hoewel hij voor andere organisaties heeft gevochten, eindigden zijn laatste twee gevechten voor Glory in een verlies, respectievelijk tegen Petch in 2022 en Serhii Adamchuck in 2019. Dus als Vidales echt een realistische kans wilde hebben om binnenkort een titelkans bij Glory te krijgen, zou een overwinning op Tomás Aquirre essentieel zijn. Vidales: “Voor het eerst sinds lange tijd op eigen terrein vechten, voor een enorme groep fans, terwijl mijn vader ook toekijkt - ik moest voor mijzelf bewijzen dat ik dit kan. Verliezen was geen optie".

Hoe ging je om met de druk om dat gevecht aan te gaan, wetende dat een verlies potentieel carrière bepalende gevolgen kon hebben?

“Ik kon dat redelijk goed kanaliseren, misschien komt het met de leeftijd. Wat ik belangrijk vind, is dat ik mezelf in de spiegel kan aankijken en eerlijk die ene vraag kan stellen: heb ik er echt genoeg aan gedaan? Wat mij een zelfverzekerd en zeker gevoel geeft, is dat ik elke dag zo hard train als ik kan. Als je niet speelt of je tijd verspilt aan training, weet je dat je genoeg hebt gedaan en kun je jezelf in de spiegel aankijken en eerlijk zijn. Als ik lui ben geweest tijdens het kamp, dan is dat alleen aan mezelf te wijten.”

Je hebt over de hele wereld gevochten, maar zei dat je graag weer in Nederland zou willen vechten. Wat maakt deze plek voor jou zo speciaal?

“Het is geweldig om te zien hoe Nederlanders de sport omarmen. Toen ik in de trein zat hoorde ik mensen praten over kickboksen en ik werd zelfs herkend in Amsterdam! In een menigte van duizenden mensen, kun je het geloven! Je bent zo ver weg van huis en mensen hebben je gevecht gezien en waarderen je ervoor. Je voelt dat de sport springlevend is en als je goed vecht, waar je ook vandaan komt, zullen de Nederlandse fans je daarvoor respecteren."

Hij voegt eraan toe: “Ik zou hier ook graag een keer op trainingskamp willen komen. De Mexicaanse vechtstijl of mantra zo je wilt, is dat we graag tegelijkertijd incasseren en terugslaan. We dansen niet rond met mooie techniek maar gaan voor de kill. Het lijkt erop dat de Nederlanders dit gedachtegoed nog meer belichamen en ik kan er nog veel van leren. Daarom, als je een sportschool hebt en je leest dit, laat het me dan weten, want ik wil graag met je komen trainen.”

Tot slot je andere baan. Kickbokser zijn, een sport waarbij je elkaar in het gezicht probeert te slaan, en werken als tandarts lijkt misschien een beetje een valse economie.

“Ik vind het echt geweldig om twee super intensieve banen naast elkaar te hebben, want de balans is wat mijn leven een doel geeft. Het draait allemaal om de behoefte om druk te zijn en te voelen, maar ook om voldoende variatie te hebben zodat je niet gek wordt en in je eigen nadeel werkt. Toen ik op de universiteit zat, was mijn agenda nog drukker omdat ik rond vaste colleges moest trainen. Ik werd consequent elke dag om 6 uur wakker, omdat ik twee keer per dag trainde. Drie keer als ik een bevestigde wedstrijd had. Ik kwam dan alle dagen om middernacht thuis. Het was vermoeiend. Nu ik mijn eigen praktijk heb, kan ik mijn patiënten rond mijn training plannen en een super efficiënt leven leiden. Maandag tot en met vrijdag druk, en in het weekend tijd voor vrienden en vriendin.”