Het is mooi dat social media de toegang tot informatie in de afgelopen jaren zoveel makkelijker heeft gemaakt. Tegelijkertijd heeft het ook de spuigaten wagenwijd opengezet voor allemaal zelfbenoemde "gecertificeerde professionals" die zich een belangrijkere rol toedichten die zij verdienen.

Fitness is zo’n industrie bijvoorbeeld die voor misschien toch wel voor een groter deel dan prettig is wordt geregeerd door pseudo-wetenschappers en zolderkamer fitness coaches die enige bekendheid hebben verworven via social media.

In het kader van de missie van Warrior Code om met de echte professionals uit de sportwereld te spreken over verantwoordelijk trainen, voeding en filosofie, spraken we onlangs met kracht trainingsdeskundige Hans Kroon. Kroon loopt al sinds begin jaren 80 mee in de wereld van het fitness, is de houder van sportschool Fitnesscentrumnoord in Rotterdam, beter bekend als 'The House of Champions' en hangt zelf ook nog fanatiek aan de gewichten: hij traint 6 per week en is een natural bodybuilder. Maar, waarschijnlijk is Hans Kroon het meest bekend door zijn werk met topatleten zoals judokas Marhinde Verkerk en Juul Fransen maar ook Nouchka Fontijn, Stefan de Vrij, Ron Vlaar, Serkan Ozcaglayan, Gokhan Saki, Ilias Bulaid en Tayfun Özcan. Zij allen werken met de veteraan vanwege zijn toch wel compromisloze benadering van sport en toewijding tot het behalen van succes.

We spraken met Kroon over bepaalde hardnekkige mythes die voortbestaan in het fitness, de onbegrijpelijke beslissing van de overheid om sport op één lijn te stellen met de horeca ten tijde van de lockdowns, de toch wel bedenkelijke rol van social media en haar invloed op onze discipline en de supermarkt als afspiegeling van de stand van onze maatschappij. Wat is de rol en verantwoordelijk van het individu hier in en hoe verhoudt die zich tot alle afleidingen en obstakels die gaande weg op het pad komen?

Je draait al ongeveer 40 jaar mee in de fitness wereld, hebt zelf het CIOS doorlopen en daarna nog in militaire dienst de opleiding lichamelijke opvoeding afgemaakt. Als je nu de balans opmaakt, hoe kijk je naar het fitness landschap?

"Het doet me enigszins pijn om te zien hoe het lukt dat er zoveel onwaarheden ten aanzien van hoe te sporten in stand worden gehouden. Je hebt natuurlijk meningen en feiten en je hebt vandaag de dag nogal veel mensen die veel beweringen baseren op alleen een mening die verder niet wetenschappelijk gestaafd is maar wel zo gepresenteerd wordt."

Waarom is het eigenlijk een probleem dat er zoveel verschillende mensen hun visie op fitness en sport kunnen presenteren? Heet dit niet gewoon het democratiseren van informatie en de verantwoordelijkheid moet worden gelegd bij het individu over hoe die daar mee omgaat?

"Deels is het omdat dat er een wildgroei aan trainers is en er bestaat geen enkel certificeringssysteem dat eigenlijk de basis van iets vormt. Nou zegt een certificaat natuurlijk ook niet altijd alles maar het zou het wel een klein beetje moeten waarborgen. Het grootste probleem eigenlijk dat voorkomt uit de huidige stand van zaken waarin je dus zoveel pseudo-trainers en wetenschappers hebt is dat de mythes eigenlijk allemaal in stand worden gehouden en het een kluwen wordt die onmogelijk te ontrafelen is wat nou wel en wat nou niet klopt."

Om even een voorbeeld te noemen: de enorme misverstanden die bestaan met betrekking tot buikspieroefeningen. Het buikspierkwartier of de manier waarop er in de kickbokswereld soms buikspieroefeningen worden gegeven is een regelrechte sollicitatie naar lage rugproblemen. Het voegt geen ene moer toe behalve een hoop ellende.

Natuurlijk zijn er 50 tinten grijs als het aankomt op sportwetenschappen maar er zouden eigenlijk wel gewoon een aantal zaken universeel geaccepteerd moeten zijn."

Even een stap terug, het buikspierkwartier. Naast dat het zoals je zegt een sollicitatie naar lage rugproblemen is, legt het ook bloot hoe we op dit moment bezig zijn met korte termijn succesjes en niet teveel tijd willen investeren om resultaten te behalen?

"Ik denk het wel. Het is natuurlijk een mentaliteitskwestie. Men is eigenlijk altijd op zoek naar snelweg, de weg van de minste weerstand met alle risico’s van dien. Resultaten willen behalen door er alleen over te praten maar voor de rest geen echt werk willen verzetten of tijd willen investeren. Aan resultaat zit altijd een process vast en dat vraagt om de nodige ingrediënten om succesvol te kunnen zijn. Als je nu mensen vraagt of ze de meest efficiënte of de snelste weg willen kiezen neigen ze toch wel vaker naar het tweede."

Je hebt wel eens gezegd dat het woord discipline tegenwoordig niet meer heel lekker ligt, dat het niet helemaal een woord van deze tijd is. Hangt dat hier mee samen?

"Wat ik daar mee wil zeggen is dat je zeker kan spreken van een bredere gedragsverandering in de maatschappij. Of dat deels door covid of social media komt valt te bediscussiëren maar je hoeft bijvoorbeeld alleen maar de supermarkt in te lopen om te zien dat men zich anders gedraagt. Discipline is gedrag en af en toe heeft gedrag een correctie nodig. En die correctie die zie ik nu niet gebeuren. Misschien omdat we er op dit moment gewoon geen zin in hebben om tijd en energie in te steken maar ik zie het op dit moment niet gebeuren.

Een voorbeeld, het is heel makkelijk om je kind een tablet of telefoon te geven want dan is ie weer twee uur onder de panne maar het heeft natuurlijk geen moer met opvoeden te maken. Ook daarin kiezen we voor de makkelijkste weg in plaats van dat we er moeite voor doen. Vervolgens verwijten we het kind ook nog dat het geen discipline heeft. Heb je zin, als je al acht uur lang gestresst op je werk hebt gezeten om dan ook nog een confrontatie aan te gaan met je kind omdat die zich niet gedraagt? Een conflict, in deze context, klinkt misschien zwaar maar waar het wel over gaat is dat het bij onszelf begint."

De afgelopen twee jaar hebben laten zien dat als er dingen moet worden opgeofferd dan zitten de sportscholen er bijna als eerste bij, samen met de horeca. Kun jij begrijpen dat ondank het besmettingsgevaar er zo streng werd omgegaan met sport?

"Ik kan niet anders zeggen dat ik dat inderdaad de meest domme beslissing heb gevonden die ik in mijn leven heb meegemaakt. Dat je in een gezondheidsbedreigende crisis de faciliteiten achter slot en grendel zet die juist gezondheidsbevorderend zijn. Ik denk dat we tijdens de pandemie wel meer dan ooit de toegang tot beweging nodig hadden doordat we opeens allemaal thuis zaten. Dit voor mij heeft ook weer bewezen dat leiderschap in stressmanagement onwijs belangrijk is want je ziet het, stress doet gekke dingen met mensen."

Voor mij was het onbegrijpelijk dat sport niet als essentieel werd gezien, het zou het allerbelangrijkste moeten zijn. Ik zou een groot voorstander zijn om bewegingsleer net zoals Nederlands een verplicht onderdeel van het lespakket te maken. Het zou als een rode draad vanaf de peuterschool tot aan het einde van de universiteit door ons dagelijks leven moeten lopen. Non-stop het belang meegeven van bewegen en sport. We hebben altijd over hoe we minder druk op de gezondheidszorg kunnen zetten. Nou, dit zou een begin zijn van een oplossing. Covid heeft mij helaas wel het inzicht gegeven hoe lang de weg is de we nog hebben te gaan. We zijn zo bezig met materiële zaken en vergeten eigenlijk onze gezondheid."

Wat dat betreft is de supermarkt misschien wel een goede afspiegeling van onze samenleving. Je hoeft alleen maar te kijken naar wat er in onze schappen ligt en in de mandjes van mensen. Schrikbarend werkelijk als je er over nadenkt dat het lichaam onze motor is. Je zou toch bij wijze van spreken ook geen rotzooi in een Ferrari gooien als je er een zou hebben? Het is 80% troep en de andere 20% is een soort van iets redelijks. Kijk ook eens op middelbare scholen in de pauzes wat al die kinderen maar naar binnen stampen. Ik vind het onbegrijpelijk hoe slecht wij voor onszelf zorgen."