Wat gaat er door je heen als je als wereldkampioen boksen uiteindelijk de conclusie moet trekken dat jouw tijd als titelhouder erop zit? Dat je voorbij je piek bent en een nieuwe generatie vechters zich al ruimschoots heeft aangediend. Die alles op alles zetten om jou van je troon te stoten? Hoe stap je als vechter op tijd uit die draaimolen? Zodat je niet na je carrière ook nog met gezondheidsproblemen te maken krijgt, omdat je niet toe kon geven dat jouw tijd als kampioen erop zit?

Het zijn belangrijke vragen die volgens voormalig wereldkampioen boksen en kickboksen Lucia Rijker vroeg of laat door de hoofden gaat spoken van veel professionele vechters. Ze geven een uniek inkijkje in de gedachtegang die bij een succesvolle carrière komt kijken. Die niet alleen voortkomt uit druk die vechters zichzelf opleggen maar ook vanuit een gevoel dat zij voor iedereen behalve henzelf door moeten blijven gaan: “Success kan ook wel the kiss of death zijn.”

Lucia Rijker is op een gegeven moment in haar carrière met het boeddhisme in aanraking gekomen. Dit heeft haar een nieuwe vorm van bewustzijn geschonken. Laten zien wat voor kracht het geeft om een eigen koers te varen. In zowel haar carrière als het leven buiten de sport om. Rijker kwam specifiek met het Nichiren boeddhisme in contact waar de kern van de filosofie draait om 'wakker worden’. Dat je bijvoorbeeld niet vanuit een gevoel van schuld handelt maar vanuit een overtuiging dat niet alles perfect hoeft te zijn. Zolang je maar achter je eigen beslissingen staat. Dat je je 100% bewust bent van waar je mee bezig bent.

Rijker: “Voor mij persoonlijk merkte ik, ging het om het verslaan van een gevoel van inferiority. Ik keek altijd naar mezelf als een vechter die zeer getalenteerd is en boven de rest met kop en schouders uitsteekt, maar eigenlijk aan het overcompenseren voor mijn gevoelens van inferiority. Misschien wel omdat ik een vrouw ben, maar ik deed dit allemaal om natuurlijk de beste in de wereld te worden. Precies daarom voelde ik dat het process van wakker worden van het Nichiren boeddhisme heel erg bij mij past en paste. Je mocht opeens je eigen doelen stellen en wereldse verlangens omzetten in een mogelijkheid tot transformeren loslaten.”

Rijker, nu 54, raakte op haar veertiende met de sport in aanraking. Zij heeft gezien hoe vele grootheden die de sport in Nederland kende het stokje (soms gedwongen) hebben moet overdragen aan de volgende generatie. Simpelweg omdat hun tijd erop zat. Het begon bij Rob Kaman, door velen nog steeds gezien als de beste kickbokser in de wereld van Nederlandse bodem ooit heeft gehad, die plaats moest maken voor Ernesto Hoost. Toen kwam Bonjasky en Schilt Ramon Dekkers, die weer achter de kroon van Hoost aanging en zo gaat het maar door.

Als je er midden in zit denk je er volgens Rijker niet zo over na omdat je alleen maar gefocust bent op degene die je wilt ‘pakken’, en dan ben jij de koning of koningin. Als je dan eenmaal de titel hebt zit je vervolgens de hele dag in anxiety omdat iedereen aan het trainen is om jou weer van je troon te stoten. Rijker: “Het kan echt een meedogenloos en onvermijdelijk iets zijn.”

Hoe meedogenloos success precies kan zijn werd voor Rijker duidelijk toen recentelijk de Amerikaanse bokser Floyd Mayweather in the boxing die samen met haar in Hall of Fame werd opgenomen na een glansrijke carrière waarin hij nooit verloor. Toen Mayweather eenmaal op het podium stond en aan zijn speech begon kon hij de eerste 3 minuten niet stoppen met huilen. De ontlading was duidelijk. Hier stond iemand die zich opeens herinnerde waar hij vandaan kwam en waarom hij ooit op de sport verliefd is geworden. Onafhankelijk van zijn entourage en fans, die allemaal andere belangen hebben bij het ervoor zorgen dat Mayweather zo lang mogelijk doorgaat met boksen.

.."tussen boksers onderling, is het another day at the office, sometimes you win sometimes you lose."

Rijker: “Hij was opeens thuis en kon zijn hart luchten in het gezelschap van zijn maatjes. In de gym, tussen boksers onderling, is het another day at the office, sometimes you win sometimes you lose. Maar voor de fans ben je een soort van halfgod waarmee je aldoor aan hele hoge verwachtingen moet voldoen, die misschien niet eens meer de jouwe zijn!”

“Bovendien loop je als vechter, en zeker als bokser, ook nog het risico om (lichte tot zwaardere) hersenbeschadigingen op te lopen. Waarvan je na het einde van je carrière nog last blijft houden, dat is iets dat buitenstaanders nooit zullen meemaken meemaken. Wat ik hiermee wil zeggen is dat we moeten erkennen dat het belangrijk is dat we niet te lang doorgaan. Dat we niet verslaafd raken aan the fame en het geld en in die mindset blijven hangen dat jij niet van de troon kan worden gestoten.”

Rijker is op haar veertiende met de sport begonnen. Tijdens haar carrière heeft ze in eerste instantie niet bewust stilgestaan bij eventuele hersenbeschadigingen. “Onwetendheid hoort bij jong zijn. Zelfs als iedereen om je heen bij wijze van spreken omvalt, maar jij zo’n diepe honger hebt naar iets. Denkt dat als je daar een ‘hap’ uit krijgt, het je gaat voeden. Dan doe je alles dat nodig is om het te krijgen. Mijn lijf was mijn God, alles wat ik vroeg kreeg ik gedaan. Ik was een machine en mijn leven was combat. Als ik terugkijk op mijn carrière zijn er ook wel dingen geweest waarvan ik nu denk dat het ongelooflijk is dat ik niet met de eventuele gevolgen voor mijn lijf bezig was. Tegelijkertijd denk ik ook dat als ik bepaalde dingen niet had gedaan of die honger niet had gehad, was ik dan wel de beste geworden?”

Toch bekruipt je ook de vraag hoe ver een bokser uiteindelijk kan gaan om de wereldtitel te behalen. Hoewel Rijker redelijk ongeschonden uit haar carrière is gekomen, heeft ze door de jaren toch een aantal traumatische ervaringen meegemaakt waarvan ze nu denkt, was het het allemaal waard?

"Dat iemand indirect door mijn toedoen misschien wel de rest van het leven als invalide door moet. Dat raakt me… in het midden van mijn ziel.”

“Ik had een foto aan mijn muur hangen van een vechter die overleden was na een klap die hij had gekregen in de ring. Ik trainde ook met jongens die iemand anders dood hadden geslagen in een wedstrijd. Die tegenstander was in elkaar gestort en vervolgens overleden. Ik heb ook iemand in mijn armen vastgehouden die knock out werd geslagen door mijn vechter, liep te kreunen van de pijn. Niemand eigenlijk doorhad dat er iets fouts aan de hand was met haar. Uiteindelijk heeft ze twee dagen in een coma gelegen en een litteken dat over de gehele lengte van haar schedel loopt overgehouden aan de operatie. Zij was een alleenstaande moeder met een kind. Zoiets gaat je niet in de koude kleren zitten en dat heb ik echt gevoeld in mijn ziel. Je vraagt op zo’n moment wel af hoe het mogelijk is, als ik mijn volledig inzet voor mijn vechter en wil dat hij of zij wint, daar dit dan het gevolg van is. Dat iemand indirect door mijn toedoen misschien wel de rest van het leven als invalide door moet. Dat raakt me… in het midden van mijn ziel.”

Met de kennis en wijsheid die Lucia van nu heeft, heeft zij een boodschap voor haar veertienjarige zelf. “You’re good enough as you are, and you’re lovable. Vanuit dat sentiment, train your ass off. Als getalenteerde atleet is het je enige plicht om je volledige potentie te benutten. Al het andere daaromheen is een poppenkast en daar kun je jezelf voor afsluiten.”

Na een carrière die volledig voor zichzelf spreekt is Rijker in 2022 opgenomen in de International Boxing Hall of Fame. Ze heeft veel om op terug te kijken. “Ik ben zeer trots op het feit dat ik een waardevolle bijdrage heb kunnen leveren aan het uitbreiden van de populariteit van het vrouwenboksen. Een martial arts als sport die prima door meisje kan worden beoefend, en dat het vrouwenboksen tot de Olympische spelen is toegelaten.”

“Toen ik in 2012 voor het eerste bij een Olympische spelen aanwezig was, hoorde ik 17.000 mensen joelen voor een bokswedstrijd tussen twee vrouwen. Op dat moment voelde ik me als een soort oma die de winkel goed heeft achtergelaten voor de volgende generatie om de sport weer naar een hoger plan te tillen. Toen ik jonge fans met t-shirts met daarop de vrouwelijke boksers afgebeeld zag rondlopen voelde het voor mij alsof ik mijn taak had volbracht.”

“In mijn tijd werd ik gezien als een freakin' freak en heb ik moeten afzien om erkenning te krijgen. Een zeer spartaans bestaan waar het alles of niks was wat betreft je carrière. Natuurlijk heb ik al het success kunnen beleven dat er te beleven viel. Om nu te zien dat kickboksen ook als therapeutische sport wordt gezien en door een veel breder publiek wordt gedragen is fantastisch, omdat ik de sport nog steeds zo’n warm hart toedraag. Daarom vind ik het zo prachtig om het enthousiasme voor de sport zelf mee te kunnen maken.”

LUCIA RIJKER CV

Lucia Frederica Rijker is een Nederlands professional bokser, kickbokser, en actrice. Ze is de meest succesvolle professional met 17 overwinningen uit 17 gevechten in haar bokscarrière en 35 van de 36 in kickboksen. Ze vocht een keer gelijk en verloor nooit. Haar succesvolle loopbaan gaf haar ook wel de bijnaam "The Most Dangerous Woman in the World", "Queen of Lightning," "Lady Ali," and "The Dutch Destroyer."